De natuurlijke behoefte om fysieke en emotionele nabijheid van anderen te zoeken en voor elkaar te zorgen noemen we hechting. In onze kindertijd was hechting van levensbelang. Zonder betrouwbare volwassenen die voor je wilden zorgen en zonder jouw impuls om dichtbij je verzorgers te willen zijn, had je het als baby geen dag overleeft.

Gevoelens van eenzaamheid zijn het gevolg van een gebrek aan emotionele verbinding met anderen. Wanneer je met weinig mensen contact hebt kan je je eenzaam voelen, maar ook wanneer je voldoende mensen om je heen hebt. In dat geval lijkt het alsof er een muur zit tussen jezelf en de ander. Hoe ontstaat die muur?

Uitgangspunt van Acceptance and Commitment Therapie (ACT) is dat je last krijgt van mentale problemen omdat bepaalde gevoelens, gedachten en andere gewaarwordingen (vanaf hier: gevoelens) vermeden worden. In die zin lijkt deze therapievorm op Korte Dynamische Therapie, echter bij ACT ligt de focus op de meer bewuste vermijding.

Wie een oplossing zoekt voor mentale of interpersoonlijke problemen komt al snel terecht bij quick fixes waarvan het motto meestal is; leer anders te denken, dan ga je je vanzelf anders voelen! Hetzelfde credo geldt vaak ook bij behandelingen in de GGZ. Maar wat als dat onvoldoende is?